Ogólna Teoria Względności kompromitacją nauki.

 

 Ogólna Teoria Względności kompromitacją nauki.

 

      Krótki zarys OTW.

      Odkrycie zjawiska zmniejszania się ładunku elementarnego

      Rozbieżność ustaleń STW z eksperymentami.

      Relatywistyczne składanie prędkości.

      Koniec postulatu o jednakowych prawach fizycznych dla

      układów inercyjnych.

      Prędkościomierz absolutny.

      Zasada równoważności.

      Przypadek jedynego układu materialnego w Biblii.

      Wyznaczenie punktu obrotu w ruchu obrotowym.

      Przyjęcie obserwatora absolutnego.

      Rozstrzygnięcie paradoksu bliźniaków.

      Czasoprzestrzeń.

      Wyjaśnienie precesji orbity Merkurego przez A. Einsteina.

      Wyjaśnienie precesji orbity Merkurego.

      Odniesienie się do błędnych dowodów potwierdzających

      OTW.

      Ocena skutków powstania teorii względności.

       

      Albert Einstein opublikował Ogólną teorię Względności

w 1916 roku. Była ona rozwinięciem Szczególnej Teorii Wzglę-

dności, przedstawionej w 1905 roku, o zjawiska związane z

grawitacją.

Przyjął on na początku bardzo ryzykowne założenia, które udo-

wodnił przy pomocy ogromnie skomplikowanego aparatu ma-

tematycznego. W owym czasie opowiadano sobie anegdoty

o tym ilu to uczonych na świecie w pełni rozumie ten  wywód. Doliczono się ich jedynie dwóch.

 

      W opracowaniu tym będę się głównie opierał na materia-

le, który jest zawarty w ,,Fundamentalnej teorii pola czasowe-

go’’

Odnosiłem się w tamtym opracowaniu do OTW, ponieważ pragnąłem zminimalizować rolę obserwatora zewnętrznego.

Wykazałem, iż zasada równoważności jest obarczona poważ-

nym błędem logicznym, ponieważ przy pomocy prostego do-

świadczenia można wykazać, że istnieje dostateczna różnica

pomiędzy spadkiem swobodnym w polu grawitacyjnym a ru-

chem w układzie nieinercjalnym. Można również ustalić dzia-

łanie pochodzące od siły odśrodkowej, grawitacji czy ruchu

inercyjnego w Kosmosie. Uważałem, iż są to dostateczne prze-

słanki do podważenia wiarygodności całej OTW.

Podczas dyskusji jaka wywiązała się  za sprawą wpisu

,, Przekroczenie prędkości światła przez protony” doszedłem

do wniosku, że powinienem nieco głębiej odnieść się do zało-

żeń OTW. Warstwy związanej z aparatem matematycznym,

który wykorzystał uczony do potwierdzenia swoich tez nie bę-

dę poruszał, ponieważ nie zdążyłem jeszcze w swoim życiu

dostatecznie się z nim  zapoznać.

W obu teoriach A. Einstein oparł się na postulacie, iż obser-

wowane prawa są takie same dla wszystkich obserwatorów

inercyjnych. Jej interpretacja sprowadza się do stwierdzenia,

że wśród układów inercyjnych nie można wskazać takiego

przypadku, w którym nie obowiązywałyby wszystkie prawa

fizyczne.

Cała słabość tego postulatu polega na tym, iż do jego sformu-

owanio wykorzystano jedynie rozważania i obliczenia teorety-

czne. W fizyce ostateczne rozstrzygnięcie przysługuje ekspe-

rymentowi . W tym przypadku doświadczenie przekreśla

ustalenia teoretyków.

 

Odkrycie zjawiska zmniejszania się ładunku elementarnego

 

     Dla wykazania tego stwierdzenia posłużę się wielkościami

fizycznymi pochodzącymi z Wielkiego Zderzacza Hadronów.

Do tego celu wykorzystam zjawisko, które powstaje podczas poruszania się cząstek po kołowym torze zderzacza. Pojawia się  wówczas siła Lorentza, która wymusza na cząstkach ruch

po okręgu. Jest to zjawisko, które jest wykorzystywane podczas rozpędzania cząstek w wielu rodzajach akceleratorów.

                    r= mv/q B

         r– promień okręgu po którym porusza się cząstka

         m – masa cząstki

         v – prędkość cząstki

         q – ładunek cząstki

         B -  indukcja magnetyczna

Obliczmy ładunek jaki będzie posiadała cząstka podczas poru- szania się po kołowym torze. Do wzoru podstawimy wielkości parametrów, które są zastowane w WZH.

                     q’= mv/rB

        r= 4245 m

        v= 0,99999999 x  299792500 m/s

        m= 1,672614 x  10^-27 kg   ( masa protonu)

        B = 8,3 T

 

         q’= 1,672614x 10^-27x 0,999999999x299792500/

            ( 4245x 8,3)

 

Po wyliczeniu  wartości podstawionych do wzoru otrzymałem zaskakujący wynik.

                 q’ = 1,4231828 x  10^-23 C

Zdumienie to wynika z faktu, iż dla protonu jego ładunek posiada wartość wielokrotnie wyższą.

               q_p =  1,602191 x 10^-19 C

Jest to również ładunek elementarny dodatni. Według teorii fizycznych nie istnieją od niego mniejsze wartości ładunków elektrycznych dodatnich i ujemnych.

Dla ciekawości obliczę jeszcze, ile razy jego wartość jest mniejsza od wartości ładunku elementarnego.

            q_p/ q’ =  1,602191 x10^-19/ 1,4231828  x 10^-23

                    q_p / q’ = 11257,8

Z obliczeń wynika, iż pod wpływem działającego przyśpieszenia, które rozpędziło proton do prędkości 0,999999999 c, ładunek protonu zmniejszył się 11257,8 razy.

Można także obliczyć po jakim torze poruszałby proton o ładunku elementarnym, gdybyśmy przyjęli parametry z WZH.

Promień takiego akceleratora wynosiłby jedynie 0,337 m.

Śmiem przypuszczać, iż na takiej powierzchni nie zdołano by umieścić najmniejszego z urządzeń potrzebnego do jego fun- kcjonowania.

W trakcie rozpędzania cząstek w WZH ich prędkość jest synchronizowana z wartością indukcji magnetycznej. W przeciwnym razie promień, po którym krążą cząstki ulegałby zmianie.

Zmniejszanie się wartości ładunku protonu powoduje, iż siła z jaką oddziaływuje na niego pole magnetyczne także maleje.

Masa protonu nie ulega zmianie, dlatego należy zwiększać wartość pola magnetycznego, które nadaje mu prędkość. I to jest właśnie ta przyczyna, która tłumaczy to niezwykłe zjawisko fizyczne..

Albert Einstein błędnie przypisał je oporowi przeciwko prze- kraczaniu wartości prędkości światła w próżni.

Według niego i całej rzeszy uczonych zjawisko to było potwie-

rdzeniem prawdziwości ustaleń STW. Tylko jedno doświadcze-

nie wystarczyło aby teoria ta legła w gruzach.

Po raz pierwszy zasugerowałem możliwości  oddziaływania czasu na strukturę i siły wewnątrz atomów we wpisie ,,Rozważania o czasie”,  we wrześniu 2014 roku. Cieszę się ogromnie, iż dzisiaj mogłem eksperymentalnie potwierdzić tą koncepcję.

Zwróćmy uwagę na fakt, iż uczeni potrafią przyśpieszać tylko cząstki elementarne i atomy zjonizowane.

Ludzie nie poznali na razie sposobów przyśpieszania materii od- działywując na jej masę.

Okazałoby się wówczas, iż rozpędzanie cząstek do prędkości światła pochłaniałoby wielokrotnie mniej energii.

            Rozbieżność ustaleń STW z eksperymentami.

     Albert Einstein w STW wyprowadził wzór na dylatację czasu

i dylatację masy. Wraz z rozwojem technik przyspieszania czą-

stek elementarnych i jonów pojawiła się możliwość doświad-

czalnego potwierdzenia tych wniosków.

Proponuję skonfrontowanie zgodności tych założeń opierając

się na danych pochodzących z WZH.

Załóżmy, iż uczony nie pomylił się zakładając, że masa wzrasta

wraz z prędkością.

Obliczmy jaki będzie stosunek masy relatywistycznej do masy

spoczynkowej protonu.

Przyjmuję prędkość   v = 0,999999999 c.

                       i_STW = m/m₀ = ( 1 – v²/c²)^-1/2

      m – masa relatywistyczna protonu

      m₀ – masa spoczynkowa protonu

      i_STW = m/m₀= ( 1- 0,999999999c²/ c² )^-1/2

         i_STW = m/m₀= 22360,68

      Z obliczenia wynika, iż pod wpływem prędkości masa pro-

tonu zwiększyła się 22360,68 razy.

      Obliczmy teraz jak zwiększy się masa protonu podczas

przyspieszania protonu do tej samej prędkości w WZH.

                 m = qrB/v

        q – ładunek elektryczny protonu

        r – promień WZH

        B – indukcja magnetyczna

            I_WZH= m/m₀= q r B/vm₀

               I_WZH = m / m₀ = 1,602191x10^-19x 4245x 8.3/0,999999999x

          x 290792500x 1,672614x10^-27

          i_WZH= m / m₀ = 11257,8

Z obliczeń wynika, że podczas przyśpieszania protonu w WZH

jego masa mogłaby się zwiększyć  11257,8 razy.

      Obliczę teraz o ile razy różni się masa protonu w obu obli-

      czeniach.

     I_STW – I_WZH = 22360,68 – 11257,8 = 11102,88

      Z obliczeń wynika, iż różnica pomiędzy wartością przyrostu

masy, która wynika z ustaleń STW, a tą która mogłaby pow-

stać w WZH różni sią o 11102,88 razy .

Tak poważna rozbieżność pomiędzy ustaleniami teoretycznymi

wynikającymi z teorii, a tym co uzyskujemy w doświadczeniu

dyskwalifikują teorię, czyli STW.

Uczeni przyjmują do swoich obliczeń wartości dylatacji wyni-

kajace z teorii względności.

Albert Einstein wprowadził w tej teorii jeszcze jedno pojęcie-

dylatację długości. Jej wartość jest również związana z czyn-

nikiem Lorentza. Jest on podstawowym budulcem do ustala-

nia wielu wartości odnoszących się do prędkości relatywisty-

cznych.

                        γ = (1 – v²/c²)^-1/2

Ponieważ ten to właśnie czynnik jest błędnie wyprowadzony,

to wszystkie zależności, w których on się pojawia również są

niepoprawne.

Zwróćmy uwagę na fakt, iż STW jest fundamentem na którym

uczony stworzył OTW, to również ona jest zmanipulowana.

Uczeni do swoich obliczeń odnoszących się do wszelkich zde-

rzeń w akceleratorach stosują wyliczenia wynikające z STW,

a nie tych, które wynikają z praktycznych obserwacji mają-

cych miejsce w zderzaczach materii.

W ten sposób dla coraz większych prędkości, otrzymują nie-

proporcjonalnie wielkie energie kolizji- czynnik Lorentza.

W rzeczywistości energie te są znacznie mniejsze, ponieważ

ich wzrost jest zbliżony do liniowego.

      Dla wykazania niepoprawności STW przyjąłem teoretyczne

założenie, iż w WZH pojawia się dylatacja masy.

W rzeczywistości powstaje tam ubytek ładunku elektryczne-

go, zachodzący łagodniej niźli w czynniku Lorentza.

              Relatywistyczne składanie prędkości.

      Albert Einstein przyjął założenie, że prędkość światła jest 

największą z możliwych. Dla udowodnienia tego założenia

posłużył się przez siebie wyprowadzonym wzorem na dylata-

cję czasu w układach inercjalnych poruszających się z prędko-

ściami zbliżonymi do prędkości światła.

Logika tego dowodzenia jest porażająca.

Drugim elementem, który został wykorzystany do tego celu

jest transformacja Lorentza. Jej dowód także opiera się na

dylatacji czasu.

Na podstawie dwóch czynników, które zawierają w sobie

tą samą nieprawdziwość stworzył uczony wzór na relatywisty-

czne składanie prędkości.

Do dnia dzisiejszego jest on młotem na tych wszystkich, którzy

usiłują wykazać jego ograniczoność.

      Rozumiem, iż jeden człowiek może się pomylić z różnych

przyczyn. Gdzie jednak była ta wielka rzesza wybitnych uczo-

nych, która do dnia dzisiejszego zachowuje wstydliwe milcze-

nie w tej kwestii.

Dane fizyczne pochodzące między innymi z WZH wskazują

jednak, że zjawiska relatywistyczne nie zachodzą według

założeń, które przyjął autor STW.

Dlatego dylatacja czasu wyliczona przez niego musi już przej-

ść do historii. W tej sytuacji składanie prędkości jakie on zapro-

ponował można zastąpić zwykłym sumowaniem i odejmo-

waniem, tak jak ma to miejsce w otaczającym nas życiu.

Nie zmieni to w żaden sposób ustalenia, iż prędkość światła

w próżni wynosi 299792,5  km/h.

Drugim ustaleniem, które będzie nadal obowiązywać jest

postulat, iż jego prędkość jest niezależna od prędkości źródła

które je emituje. Oba te założenia są niezmiernie ważne dla

dla pomyślności wszelkich badań naukowych.

      Wykazanie błędów, które stoją u podstaw STW opisałem

w opracowaniu ,, Szczególna teoria względności ogromną

beztroską ”.

 Upadek postulatu o takich samych prawach dla wszystkich

                         obiektów inercjalnych.

         Nawet pobieżne przeanalizowanie tego odkrycia wskazuje, iż w układach inercjalnych poruszających się z prędkością zbliżoną do prędkości światła zachodzą zjawiska odmienne niźli w układach inercjalnych poruszającymi się z prędkościami z naszego otoczenia. Elementarny ładunek elektryczny odgrywa ważną rolę w fizyce. Nikt jak dotąd nie wykazał możliwości istnienia dowolnych jego wartości. Skoro jego wartość w układzie inercjalnym poruszającym się z prawie z prękością światła jest ponad 11000 razy mniejsza niźli ta która istnieje w układzie inercjalnym poruszającym się bardzo wolno, to może oznaczać, iż w układach inercjalnych nie obowią- zują takie same prawa fizyczne.

Drugą taką możliwością jest nieobowiązywanie praw termo-

dynamiki w układach inercjalnych poruszających się z duży-

mi prędkościami. Na Ziemi przemianom termodynamicznym

podlegają gazy w cząsteczkach dwuatomowych. Takie wiąza-

nia atomowe pozwalają je sprężać i rozprężać. Można je pod-

grzewać  i ochładzać. Wszystkie te zjawiska są opisane równa-

niem stanu gazu doskonałego.

Jonizacja gazu następuje dopiero po podgrzaniu ich do wysokiej temperatury

W układzie inercjalnym poruszającym się z ogromną prędko-

ścią jonizacja gazu zachodzi w dowolnej temperaturze, nawet

 bliskiej zera bezwzględnego. Nie obowiązują tam wówczas

prawa stanu gazu doskonałego.

Przypadków, w których istnieją różnice w funkcjonowaniu

podstawowych praw fizycznych w układach inercjalnych poru-

szających się z różnymi prędkościami jest znacznie więcej.

Nie można już dzisiaj zakładać, iż w każdym układzie inercyj-

nym obowiązują takie same prawa fizyczne.

Postulat ten, który zapisał Albert Einstein w obu teoriach

względności, stracił już swoją moc obowiązującą.

Albert Einstein zakładał, iż nie ma zjawiska fizycznego, przy

pomocy którego można by rozróżnić jeden układ inercjalny

od drugiego.

Wniosek, który wypływa z tego odkrycia zmusza nas do usta-

lenia zależności, które pozwolą uściślać prawa i proporcje

fizyczne dla układów inercjalnych, wobec prędkości, z którą

się poruszają.

Nie jest sprawą zbyt trudną ustalić według jakiej zależności

zachodzi zmiana wartości ładunku elementarnego protonów. Wystarczy do tego celu posiadać dane pochodzące z kilku zderzaczy typu betatronowego.

A. Einstein w STW wyprowadził wzór, który pozwala jedynie

na ustalanie czasu jaki obowiązuje w obiektach inercjalnych

poruszających się z dużymi prędkościami. Wzór ten jak i cały

dowód, który przeprowadził jest jednak błędny.

Bardzo zastanawiającą rzeczą jest przyjęcie przez naukowca

jedynie zmiany prędkości czasu w układach inercjalnych

poruszających się z ogromnymi prędkościami bez przewidywa-

nia jakichkolwiek skutków takiego zdarzenia.

Przypuszczam, że taka próba ogromnie skomplikowałaby pro-

ces tworzenia OTW i ten cały aparat matematyczny, który on

wykorzystał nie sprostałby temu zadaniu.

Z całej tej teorii pozostał jedynie postulat, że prędkość świa-

tła jest stała i nie zależy od prędkości obiektu, który je emi-

tuje.

                    Prędkościomierz absolutny.

                                                                                                                                                       W W tych rozważaniach zamierzam oprzeć się na urządzeniu,

 którego konstrukcję wówczas zaproponowałem. Jest to prę-

kościomierz absolutny.

 

 

                 Rysunek prędkościomierza absolutnego.

      Składa się on ze źródła światła, najlepiej laserowego, wraz

z  ogromnie dokładnym zegarem, który będzie odmierzał mo-

ment wysłania impulsu świetlnego

 

 . Oba te przyrządy ustawiamy na sztywnej belce o długości h. Na jej przeciwnym końcu ustawiamy drugi zegar  o ogromnej

dokładności, a także ekran na który będą padały impulsy światła wysyłane z lasera. Źródło światła i ekran powinny zostać połączone szklaną rurą z próżnią wewnątrz.

Ekran powinien zostać skojarzony z zegarem, tak aby zegar wskazywał czas dotarcia impulsu światła do ekranu. Oba zegary powinny zostać ze sobą ogromnie dokładnie zsynchronizowane.

Belkę umieszczamy na statywie, który ma umożliwić jej obrót w dwóch płaszczyznach wzajemnie do siebie prostopadłych. Oba kierunki obrotów powinny zostać wyposażone we wskaźniki umożliwiające niezwykle dokładne określanie ich położenia kątowego.

Laser ustalamy w stosunku do ekranu tak, aby jego światło padało na  jego środek.

Bardzo przydatną rzeczą byłoby zastosowanie  możliwości mierzenie oddalenia punktu,  w którym promień lasera oświetli ekran zegara świetlnego w stosunku do jego środka.

Po przeprowadzeniu odpowiednich obliczeń moglibyśmy pre- cyzyjnie określić kąt zawarty pomiędzy wektorem prędkości v rakiety, a osią symetrii przyrządu. Pozwoli to na skorygowanie jej prędkości, bez wykonywania dodatkowych pomiarów.

Metoda pomiaru prędkości opiera się wykorzystaniu faktu, iż światło zawsze porusza się ze stałą prędkością, niezależną od prędkości z jaką porusza się źródło światła.

Dla obliczenia prędkości z jaką porusza się rakieta wystarczy ustalić czas minimalny lub maksymalny, jaki jest potrzebny dla przebiegnięcia przez impuls świetlny drogi od źródła światła do ekranu.

Czas ten jest różnicą wskazań zegara i impulsu zarejestrowanego na zegarze umieszczonym obok źródła światła. Różnica pomiędzy obydwoma czasami wynika z faktu, iż w pierwszym przypadku światło zdąża do ekranu  zbliżającego się do niego z prędkością v , a w drugim przypadku podąża za ekranem, który się od niego oddala z prędkością v .

 

           v = c (t*/ t  – 1 )                            [ 1.1 ]

           v = c ( 1 –  t* / t’ )                         [ 1.2 ]

                  t < t’

       h – odległość pomiędzy źródłem światła, a ekranem

             zegara świetlnego

       t* - czas w jakim światło przebywa odległość h,

           gdy v = 0

       t – czas w  jakim światło przebywa odległość po-

           między źródłem światła, a ekranem, gdy ten

           zbliża się on do niego.

       t’ – czas w jakim światło przebywa odległość po-

           między źródłem światła, a ekranem gdy ten

           oddala się on od niego.

Wzór [1.1] obowiązuje dla przypadków, kiedy prędkość v jest większa od zera, a mniejsza od nieskończoności.

Wzór [1.2] obowiązuje dla prędkości v mniejszych od prędkości światła w próżni.

Prędkość fali elektromagnetycznej w próżni jest stała, dlatego jej ruch jest ruchem inercjalnym.

Urządzeniem tym można również mierzyć prędkość chwilową układów podlegających działaniu sił zewnętrznych. Dla wyzna- czenia przyśpieszenia  takiego układu wystarczy wyznaczyć dwukrotnie jego prędkość w odstępie czasu  Prędkościomierz ten jest urządzeniem, które w zupełności wystarczyłoby do ustalenia kierunku, prędkości i przyśpieszenia we wszystkich wcześniej opisanych przypadkach ruchu, bez odwoływania się do obserwatora zewnętrznego.

Zaletą tego urządzenia jest możliwość dokonywania pomiarów

z ogromną częstotliwością.

 

                    Zasada równoważności.

                   Winda Einsteina.

W zasadzie tej uczony twierdził, iż nie można (lokalnie) rozróż-

nić spadku swobodnego w polu grawitacyjnym, od  ruchu w

układzie nieinercjalnym. Z tego postulatu wynika, że masa

bezwładna i grawitacja są sobie równoważne.

     Umieśćmy w windzie swobodnie spadającej w polu grawi-

tacyjnym prędkościomierz absolutny i dokonajmy nim pomia-

rów czasu z jakim światło dociera do ekranu. Wykonajmy kilka takich pomiarów w krótkich odstępach czasu Po podstawieniu wyników eksperymentu do wzoru  1.1 lub 1.2 (w zależności w jakim kierunku ruchu windy dokonujemy pomiarów) i obliczeniu prędkości uzyskamy obraz zmieniającej się w czasie pręd-

kości. Dzieląc różnicę dwóch sąsiednich prędkości przez czas 

jaki upłynął pomiędzy ich pomiarami otrzymamy przyśpiesze-

nie z jakim spada winda w danej chwili. Dokonując kolejnych

obliczeń przyśpieszenia będziemy mogli porównać ich

wartości ze sobą. Jeśli ich wartości będą wzrastać to będzie

oznaczało, iż ruch odbywa się w polu grawitacyjnym.

Przy zastosowaniu prędkościomierza absolutnego nie zacho-

dzi potrzeba odniesienia się do obserwatora zewnętrznego

w celu ustalenia rodzaju ruchu, jego kierunku i wartości przy-

śpieszeń.

 Dla rozróżnienia rodzaju ruchu jaki występuje  w rakiecie po-

ruszającej się w Kosmosie z przyśpieszeniem g również wyko-

rzystam prędkościomierz absolutny.

Pomiarów dokonamy w identyczny sposób jak w spadającej

windzie w polu grawitacyjnym.

Wykonajmy w krótkich odstępach kilka pomiarów czasu w ja-

kim promień świetlny dociera do ekranu. Obliczmy następnie

prędkości z jakimi przemieszcza się rakieta.

Kiedy odejmiemy od siebie wartości dwóch kolejnych prędko-

ści i podzielimy uzyskaną różnicę przez czas jaki upłynął po-

między ich pomiarami to uzyskamy przyśpieszenie z jakim się

ona porusza. Podobnie postępujemy z następnymi pomia-

rami. Gdy okaże się, iż kolejne wyniki wskażą tę samą war-

tość przyśpieszenia to potwierdzi się, iż rakieta porusza się ze

stałym przyśpieszeniem równym np. g.

Tak w tym przypadku, jak i poprzednim mogliśmy ustalić loka-

lną wartość przyspieszenia bez odnoszenia się do zewnętrzne-

go obserwatora.

     Albert Einstein mógł zaproponować konstrukcję takiego

prędkościomierza, ponieważ to właśnie on podał myśli, iż

prędkość światła jest stała i niezależna od prędkości układu.

Zastosowanie go przez uczonego skutkowałoby jednak niepo-

wstaniem OTW.

Albert Einstein twierdził również, że nie można w żaden spo-

sób, bez odwoływania się obserwatora zewnętrznego rozróż-

nić swobodnego spadania w windzie w polu grawitacyjnym

od lotu w rakiecie z wyłączonym silnikiem.

Swobodne spadanie windy w polu grawitacyjnym opisałem

już wcześniej. Dla ustalenia prędkości i kierunku w locie iner-

cyjnym rakiety wystarczy również posłużyć się prędkościo-

mierzem absolutnym.

Ponieważ, bez odnoszenia się do obserwatora zewnętrznego

nie jesteśmy w stanie określić w jakim kierunku porusza się

rakieta, dlatego mierzymy jej prędkość w różnych kierunkach.

Kiedy określimy już w jakim kierunku rakieta się porusza, to

dokonujemy kilku pomiarów prędkości. Kiedy  ich wartości

nie ulegają zmianie, to oznacza, iż to jest prędkość z jaką leci

nasz pojazd.

Ten prosty zabieg pokazuje, iż można bardzo prosto i z dużą

dokładnością odróżnić swobodne spadanie w polu grawita-

cyjnym od inercjalnego ruchu  w przestrzeni bezgrawitacyjnej.

W nieinercjalnych układach przyśpieszenia pojawiają siły bez-

właności , odśrodkowe i siła Coriolisa. Równania Newtona są

zmiennicze podczas przejścia z jednego układu nieinercyjnego

do drugiego.

W celu rozwiązania tego problemu należało odnieść się do

przyśpieszenia. Dlaczego w układach nieinercjalnych powstają

siły bezwładności? Względem jakiego innego układu ten układ

przyśpiesza?

Problem ten jako pierwszy poruszył Ernest Mach. Przywołał

on przykład wirującego wiadra napełnionego wodą. W trakcie

 ruchu, na skutek działania siły odśrodkowej pojawi się w wia-

drze wklęsła powierzchnia wody.

Ernest Mach szukając układu wokół którego wiruje to wiadro

stwierdził, iż ruch ten się odbywa względem średniego rozkła-

du mas reszty Wszechświata.

Odwracając zagadnienie można by się zastanowić, czy gdyby

zakręcić wokół wiadra resztą Wszechświata, to menisk wody

stałby się również wklęsły.

Albert Einstein stwierdził, że tak. Jego zdaniem wszystkie ru-

chy przyśpieszone posiadają tylko sens względem rozkładu

innych mas we Wszechświecie.

Ujął to bardzo obrazowo, twierdząc, że gdyby we Wszechświe-

cie istniała tylko jedna cząstka, to nie można by określić rodza-

ju jej ruchu. To właśnie obecność innych mas we Wszechświe-

cie pozwala odróżnić układy inercjalne od nieinercjalnych,

przez występowanie w tych drugich sił bezwładności.

Spojrzenie takie było bardzo nowatorskie. Posiadało ono je-

dnak bardzo poważną wadę. Nikt nigdy nie udowodnił jego

zasadności. Po raz kolejny z niesprawdzonej przesłanki wycią-

gane są zasadnicze uogólnienia dla całej teorii.

Gdybyśmy potraktowali tą jedyną cząstkę jako obiekt nieco

większy, będący prędkościomierzem absolutnym. W całym

zaś Wszechświecie nie byłoby żadnej innej cząstki.

Wykorzystując światło czyli falę elektromagnetyczną mogli-

byśmy za pomocą prędkościomierza bez żadnych problemów

ustalić jakim to ruchem porusza się ta jedyna cząstka w pu-

stej przestrzeni Wszechświata.

Ta metoda pomiarów prędkości jest skuteczna bez względu

na to czy uwzględniamy w niej istnienie Wszechświata, czy

też nie.

         Przypadek jedynego układu materialnego  w Biblii.

     Kiedy już kończyłem redagować ten wpis, zacząłem zasta-

nawiać się nad możliwością naukowego udowodnienia pra-

wdziwości biblijnego stworzenia ziemi i nieba.

Sięgnąłem do Księgi rodzaju i z radością spostrzegłem, iż zasa-

dę, którą zaproponował uczony dla jednej cząstki we Wszech-świecie można odnieść do całej Ziemi.

          Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię.

          A ziemia była pustkowiem i chaosem;

          ciemność była nad otchłanią,

          a Duch Boży unosił się nad powierzch-

          nią wód.

          I rzekł Bóg: niech się stanie światłość.

          I stała się światłość.

          I widział Bóg, że światłość była dobra.

          Oddzielił tedy Bóg światłość od

          ciemności.

          I nazwał Bóg światłość dniem,

          a ciemność nocą. I nastał wieczór,

          i nastał poranek- dzień pierwszy.

      W przedstawionym fragmencie pierwszego dnia stwarznia

świata mamy opis stworzenia nieba, czyli przestrzeni Wszech-

świata oraz Ziemi. Wszechświat był ciemny, ponieważ nie zo-

stało stworzone jeszcze światło i materia. W tym dniu Bóg też

stworzył jeszcze światło i oddzielił je od ciemności. Materia,

czyli Słońce, Księżyc i gwiazdy zostały stworzone dopiero

czwartego dnia.

Nie wiemy czy Ziemia wykonywała w tym czasie jakiekolwiek

ruchy: ruch obrotowy i postępowy. A. Einstein był przekona-

ny, iż w takim przypadku nie można dokonać takiego ustale-

nia, ponieważ nie istniała wówczas we Wszechświecie żadna

inna cząstka materialna. Fizycy kwantowi potrafią zapewne

obliczyć prawdopodobieństwo stworzenia się na ziemi prę-

dkościomierza absolutnego i samoistnego dokonania pomia-

rów ruchów jakie mogła wykonywać samotna Ziemia.

Jeśliby tego nie potrafili ustalić, to można do tego zadania

wysłać z późniejszych czasów podróżnika w czasie i on to wła-

śnie wykonałby te pomiary oraz obliczenia.

Sytuacja ta jest bardzo klarowna, ponieważ wówczas nie było

niczego materialnego poza samą Ziemią. Samego pomiaru

dokonujemy wykorzystując tylko światło, które już istniało. 

W ten to cudowny sposób oddaliliśmy się w czasie o ponad

6000 lat w udowodnianiu zdarzeń, które istnieją, chociaż

uczeni je negują.

                          Czasoprzestrzeń.

     Kolejnym pojęciem wprowadzonym do teorii jest czaso-     przestrzeń, która w pobliżu dużych pól grawitacyjnych ulega zakrzywieniu. Obrazem fizycznym takiego zjawiska jest zakrzy- wianie  toru promienia świetlnego podczas jego drogi w po- bliżu gwiazd.

Bardziej spektakularnym zjawiskiem jest pochłania nie światła przez czarne dziury. Uczony uważał, iż to grawitacja tak wpływa na fale elektromagnetyczne. Jest to tym bardziej zadziwiające, ponieważ światło jest pozbawione masy.  W powszechnej opinii naukowców takie oddziaływanie jest potwierdzone rozwiązaniami zawartymi w równaniach, które wyprowadził on osobiście. Przyjmuję ten fakt za wiarygodny, lecz stopień ich zawiłości przekracza moją zdolność do dysputy w  tej materii. Będąc świadom swoich ograniczeń mogę jedynie zaproponować prostszą metodę wyjaśnienia tego fenomenu. Jest ona  bardzo uboga w stosunku do wzorca, ponieważ eliminuje istnienie czasoprzestrzeni , zakrzywianie światła pod wpływem grawitacji, istnienie krzywych geodezyjnych wynikających z zakrzywienia czasoprzestrzeni.

 

                 

Dla opisania tego zjawiska wystarczy oprzeć się na wzorze, który wyprowadził  James  Maxwell.

                   c= 1 / (ε₀ μ₀ )^0,5

         c- prędkość światła w próżni

         ε₀ – przenikalności elektryczna próżni

         μ₀– przenikalność magnetyczna próżni

Światło przebiegające w pobliżu gwiazdy nie porusza się w próżni kosmicznej lecz przestrzeni, która jest wypełniona znaznaczną ilością materii i promieniowania pochodzącego z prcesów jądrowych zachodzących w jej wnętrzu. Nasza Ziemia pomimo ogromnej odległości od naszej gwiazdy, czyli Słońca nieustannie jest bombardowana tymi elementami.

Przed unicestwieniem życia na Ziemi chroni nas pole elektro- magnetyczne naszej planety.                                                             W pobliżu gwiazdy przenikalność magnetyczna i elektryczna posiada zapewne znacznie większą wartość od tej która panuje w przestrzeni międzygwiezdnej. Po zatem ich wartości zmieniają się wraz ze zmianą odległości od powierzchni gwiazdy.

Podobna sytuacja ma miejsce na Ziemi. Wraz z oddalaniem się od jej powierzchni maleje wartość przenikalności magnetycznej i elektrycznej.

Kiedy światło zbliża się do masywnej gwiazdy, to pokonuje wówczas obszary, w których wartość obu wielkości wzrasta. Z tego powodu prędkość fali się zmniejsza i ulega ona załamaniu. Nie jest to jednak załamanie jednokrotne, jak podczas przemieszczania się światła przez szkło, ponieważ oba współczynniki ulegają zwiększeniu proporcjonalnie do malejącej odległości od gwiazdy. Linia drogi światła nie jest linią prostą lecz jakąś krzywą. Ponieważ przemieszcza się ono w kierunku rosnącej przenikalności magnetycznej i elektrycznej to jest  załamywane w kierunku wzrastającej przenikalności, czyli w stronę powierzchni gwiazdy.

Wielkość tego ugięcia linii światła jest zależna od zmiany wartości obu przenikalności.

Ich wielkość jest uwarunkowana wielkością masy gwiazdy, a tym samym zależna od natężeniem procesów zachodzących w jej jądrze.

Kiedy światło zacznie oddalać się od jej powierzchni, to rozpo- cznie przemieszczać się przez obszary, w których wartości przenikalności będą malały.

Prędkość fali świetlnej pocznie wzrastać, aż ponownie osiągnie tę, jaką posiada w próżni. Tor linii światła będzie odchylał się

 w stronę przeciwną.    Obserwatorzy na Ziemi wyciągną mylny wniosek, iż to grawitacja wraz czasoprzestrzenią zakrzywia

światło.

Takie samo zjawisko, może zachodzić podczas przemieszczania się światła w pobliżu czarnych dziur.

Ponieważ wartości przenikalności magnetycznej i elektrycznej w pobliżu tak ogromnych mas mogą być znacznie większe, to linia krzywa, po której porusza się światło może stać się spiralą ze środkiem w centrum czarnej dziury. Nie pozwala to opuścić

jej otoczenia żadnemu rodzajowi promieniowania i fali elekt- romagnetycznej.

 

                      

Na ziemi podobne zjawiska można obserwować w trakcie przepuszczania światła przez naczynie napełnione wodą z roz- puszczoną w niej solą lub cukrem. Stężenie roztworu rośnie w kierunku dna naczynia i tam osiąga maksymalną wartość.

Promień światła, który przemieszcza się przez taki roztwór zakrzywia się w kierunku dna, czyli największej gęstości. W tym obszarze współczynnik załamania światła jak i również przenikalność elektryczna jak i magnetyczna osiąga największą wartość.

Podobnie zachowuje się światło przechodząc przez powietrze o różnej temperaturze. Możemy wówczas doświadczyć wielu zaskakujących i nieprawdopodobnych zjawisk. Obserwujemy zdarzenia rozgrywające się nawet kilkaset kilometrów dalej.

Bardziej prozaiczne zaburzenia w obserwacji powstają podczas przemieszczania się światła Słońca, Księżyca, gwiazd przez atmosferę ziemską. Załamuje się ono systematycznie przy przechodzeniu z warstw rzadszych do gęściejszych. W skutek tego zakrzywia się kierunek promieni świetlnych spostrzegamy te ciała niebieskie tam, gdzie się one nie znajdują.

Widzimy je powyżej ich rzeczywistego miejsca przebywania.

Zjawisko to nazywa się refrakcją astronomiczną.

Można podać znacznie więcej przykładów zakrzywiania się  promieni światła z powodu zmieniającej się przenikalności

elektrycznej i magnetycznej ośrodka.

Powinniśmy jeszcze uwzględnić fakt, iż nawet współczesne obserwacje astronomiczne, które mają potwierdzić zakrzywienie toru promieni świetlnych wokół masywnych obiektów są prowadzone z dokładnością błędu pomiarowego. Wydaje mi się, iż dla wiarygodnego potwierdzenia tego zjawiska, należałoby przeprowadzić takie pomiary w odniesieniu do masywnego ciała, którego aktywność jądrowa spadła do zera.

Pod tym względem bardzo dobrze prezentuje się nasz Księżyc. Nie posiada on jednak wymaganej masy.

W filozofii jest pewne prawo zwane brzytwą Ockhama, które

mówi ,, Nie należy mnożyć bytów ponad potrzebę.”

Nie słyszałem jeszcze o tym, że uczeni stworzyli technikę zda-

lnego pomiaru obu przenikalności w bliskości Słońca.

W zasadzie obserwacje jakie poczynili uczeni dla udowodnie-

nia załamania światła podczas jego przejścia w pobliżu Słoń-

ca można wykorzystać do ustalenia wartości obu przenikal-

ności w jego pobliżu.

Albert Einstein i jego kontynuatorzy błędnie zakładają, iż war-

tości przenikalność magnetycznej i elektrycznej  próżni usta-

lone na Ziemi obowiązują w całym obszarze  Kosmosu.

W dzisiejszych czasach wielu badaczy posiada ogromny pro-

blem z podaniem fizycznej definicji próżni.

      Wyznaczenie punktu obrotu w ruchu obrotowym.

Na zakończenie tej części pragnąłbym jeszcze zwrócić uwagę

na ruch obrotowy wokół punktu.

Dla takiego ruchu uczony bardzo trafnie wskazał miejsce ob-

serwatora zewnętrznego. Jest on umieszczony w punkcie wokół którego krąży ciało.

Sprawa jest prosta, kiedy układ jest mniejszych rozmiarów np:

Ziemia i jej satelity, Słońce i Ziemia, Słońce i centrum naszej

galaktyki. Kiedy pragniemy odnieść ruch naszej galaktyki

do kolejnego obserwatora temat zaczyna się komplikować.

Poszukiwanie kolejnych obserwatorów zewnętrznych sprawia

coraz więcej problemów. Dzieje się tak za sprawą coraz wię-

kszych odległości, na tle których coraz trudniej jest zaobser-

wować przemieszczanie się galaktyk na tle nieba.

Sposób, który tu zaprezentuję pozwala ustalić prędkość ,

 przyspieszenie dośrodkowe jak i punkt obrotu dla ciała

poruszającego się po okręgu ruchem jednostajnym.
 

 

 

       r – promień po którym porusza się ciało

      v -  prędkość zmierzona w punkcie A

      v₁ – prędkość zmierzona w punkcie B

      x – odcinek

      a - przyśpieszenie dośrodkowe

      S – punkt obrotu

          a = v²/ r             a = v₁²/ (r + x)

          v²/ r = v₁² / (r + x )

          r = x v² /( v² – v₁²)

Mierzymy za pomocą prędkościomierza absolutnego prędkość

v w punkcie A. Następnie oddalamy się od tego miejsca na od-

ległość x i mierzymy prędkość v₁ w punkcie B.

Pomiar jest tym bardziej dokładny, im większa jest odległość x.

Można go dokonywać wykorzystując obrót Ziemi. Wtedy bę-

Dzie ona wynosiła blisko 12800 km.

Prawie 300000000 km uzyskamy kiedy dokonamy pomiarów

wykorzystując ruch Ziemi wokół Słońca.

 Według podanego wzoru obliczamy promień po którym obra-

ca się ciało wokół punktu S.

Jest to kolejny przykład, kiedy możemy ustalić wszystkie para-

metry ruchu bez odnoszenia się do obserwatora zewnętrzne-

go.

Metoda ta umożliwia poszukiwanie centralnego punktu we

Wszechświecie wokół, którego wirują wszystkie galaktyki.

 

           Przyjęcie obserwatora absolutnego.

      Konsekwencją metodyki ustalania parametrów ruchu

układów inercjalnych i nieinercjalnych jest wskazanie obser-

watora uniwersalnego lub absolutnego. W tym przypadku

z roli tej doskonale wywiązuje się prędkość światła w próżni,

czyli c. Ponieważ zgodnie z drugim postulatem STW jest ona

niezmienna i stała, wybitnie będzie się do tej roli nadawała.

Możemy odnosić do niej wszystkie prędkości i ruchy nawet

te, które przekraczają jego prędkość. Nie stoi nic na przeszko-

dzie, aby określać w stosunku do niej, prędkości przy których

ulegają zmianie prawa i wielkości stałych fizycznych.

W historii nauki próbowano taką rolą obarczyć nieruchomy

eter, który powinien wypełniać cały Wszechświat. Ekspery-

ment przeprowadzony przez Michelsona-Morleya wykluczył

jego istnienie. Jest jednak wiele osób, które kwestjonują owe doświadczenie.

Światło, które zaproponowałem do tej roli zaprzecza idei nie-

ruchomego obserwatora, lecz potrafi wypełnić to zadanie.

Można jednak doprowadzić do zawarcia kompromisu pomię-

dzy zwaśnionymi stronami i skłonić się w stronę przenikalno-

ści elektrycznej i magnetycznej próżni.

Pojęcie to jest zapewne bardzo statyczne i wszechobecne.

W próżni wartości obu pojęć przyjmują najmniejsze wartości

Od tych wielkości zależna jest prędkość światła. Zależność

tę zaproponował James Maxwell.

                     c= 1 / (ε₀ μ₀ )^0,5

         c- prędkość światła w próżni

         ε₀ – przenikalności elektryczna próżni

         μ₀– przenikalność magnetyczna próżni

 

 Przyjęcie absolutnego obserwatora w postaci prędkości świa-

tła, przenikalności elektrycznej i magnetycznej próżni, nieru-

chomego punktu w Kosmosie, czy średniego rozkładu masy

Wszechświata nie tłumaczy jednak zjawiska bezwładności

Trudno logicznie jest jednak zaakceptować stwierdzenie

że powstaje ono z samego faktu odniesienia ruchu nieinercy-

jnego w stosunku do jakiegoś punktu czy obszaru przestrzeni.

Nikomu na ziemi, nie udało się udowodnić, że rozpędzenie

nawet małej masy w pobliżu ogromnej masy spowoduje zwię-

kszenie siły bezwładności.

 Takim odniesieniem, które w sensowny sposób potrafi wyja-

śnić siły bezwładności jest pole czasowe.

Posiada ono tę cechę, iż nie wpływa na masę posiadającą ja-

kąkolwiek prędkość, lecz jedynie przeciwdziała zmianie tej

prędkości.

Wypełniające cały Wszechświat pole czasowe przeciwdziała

zmianie pól czasowym poruszającej się materii.

Reakcja ta pojawia się w momencie przyśpieszania jak i zmnie-

jszania się prędkości ciała.

Nie oddziaływuje ono bezpośrednio na pola grawitacyjne ma-

terii, lecz jedynie na zmianę jej prędkości w polu grawitacyj-

nym.

Pole to wypełnia cały Wszechświat, lecz jego wartość nie jest

jednakowa dla całej przestrzeni. Obszary w których jego war

tość ta jest  różna od naszej to miejsca, w których współczesna

nauka dopatrzyła się ucieczki galaktyk. W miejscach tych czas

płynie szybciej niż u nas.

Transformowanie wielkości fizycznych z jednych wartości na

inne nie stanowi żadnego problemu.

Nie sądzę, aby w przewidywalnej perspektywie czasu udało

się odkryć lepszego obserwatora dla wszelkich rodzajów ru-

chów niż pole czasowe przestrzeni.

 

                 Rozstrzygnięcie paradoksu bliźniaków.

      Jak korzystną metodą jest przyjęcie światła jako obserwa-

tora wszelkich ruchów przedstawię na przykładzie paradoksu

bliźniaków, którego pomysłodawcą był francuski fizyk Paul

Langevin.

Wyobraźmy sobie bliźniaków, z których jeden wyrusza w pod-

róż rakietą poruszającą się z prędkością bliską c, a drugi po-

zostaje na Ziemi. Po powrocie na Ziemię okazuje się, że ten

który na niej pozostał jest starszy od tego, który podróżował.

Przekonanie to wypływa z ustaleń STW.

Ponieważ jednak według tej teorii wszelki ruch jest względny,

to niemożna rozstrzygnąć, który z nich naprawdę podróżował,

gdyż w odniesieniu do siebie, oboje byli w ruchu.

Paradoks ten jest jednoznacznie rozstrzygnięty w chwili kiedy

ustalimy prędkość każdego z bliźniaków w stosunku do pręd-

kości światła. Okaże się wówczas, iż to ten który poleciał w

rakiecie podróżuje z prędkością prawie równą c, a drugi z szy-

bkością zbliżoną do zera. Dokonamy oczywiście tych pomia-

rów prędkościomierzem absolutnym.

W ten to banalny sposób został rozsądzony pozornie prosty

paradoks bliźniaków.       

      Wyjaśnienie precesji orbity Merkurego przez A. Einsteina.

      Wyjaśnienie precesji orbity Merkurego wokół Słońca jest

uważane za koronny dowód na prawdziwość OTW.

Bardzo starałem się ustalić jakich argumentów użył uczony dla

udowodnienia tego zjawiska. W internecie można natrafić

jedynie na mnóstwo zachwytów nad faktem, iż wyjaśnienie

tego zjawiska na gruncie OTW jest przekonywującym dowo-

dem na jej prawdziwość. Na tym hymnie uwielbienia dla pos-

taci wielkiego uczonego kończy się cała informacja.

Natrafiłem przypuszczalnie jednak na pewne przesłanki odno-

szące się do tej kwestii.

Według nich uczony tłumaczy to zjawisko zmieniającą się ma-

są planety. Jest to spowodowane zmianą jej prędkości w ruchu

wokół Słońca, ponieważ odbywa się on nie po orbicie kołowej,

lecz eliptycznej.

Wyjaśnienine to jest jednak błędne, ponieważ masa ciała nie

zmienia się wraz z prędkością. Twórcą tego poglądu jest Albert

Einstein, lecz z czasem się z niego wycofał. Przesąd ten jest je-

dnakże kultywowany aż do dnia dzisiejszego.

Przypuśćmy jednak, że takie zjawisko istnieje. Nie mogłoby

ono jednak wywołać precesji orbity planety, ponieważ pod

jego wpływem środek ciężkości Merkurego nie przesunąłby

się bliżej powierzchni. Pozostałby w tym samym miejscu.

Skutkowałoby to najwyżej nieznacznym zbliżaniem lub odda-

laniem się planety od gwiazdy.

            Wyjaśnienie precesji orbity Merkurego.

      Ponieważ zakwestionowałem dowód przedstawiony przez

uczonego, to wypada mi wskazać inny powód tego zjawiska.

Wykorzystam do tego celu wiatr słoneczny, który jest strumie-

niem naładowanych cząstek wyrzucanych przez Słońce z dużą

prędkością w przestrzeń kosmiczną.

Drugim zjawiskiem jest koronalny wyrzut materii, polegający

na emisji dużych ilości materii z korony słonecznej w otacza-

jącą przestrzeń. Prędkość ta znacznie przekracza prędkość

wiatru słonecznego.

Oba zjawiska zostały odkryte dopiero w latach siedemdziesiąt-

tych dwudziestego wieku.

 Przed negatywnymi skutkami obu tych zjawisk na życie na

Ziemi chroni nas pole magnetyczne i atmosfera naszej planety.

Strumienie te  ten posiadają  również sporą energię kinetyczną

Niektórzy entuzjaści podróży kosmicznych próbują wykorzy-

stać te zjawiska do przemieszczania się po naszym układzie

słonecznym za pomocą żagla.

Natężenie tych strumieni jest proporcjonalne do odległości

od Słońca. Ponieważ Merkury jest usytuowany najbliżej, to

oddziaływanie strumienia na jego powierzchnię będzie naj-

większe. W przypadku gdyby oś jego obrotu była prostopadła

do płaszczyzny jego ruchu wokół gwiazdy, to siła parcia na jego powierzchnię rozkładałaby się symetrycznie w stosunku do jej

płaszczyzny równika lub środka ciężkości.

Jednak oś obrotu planety jest pochylona wobec płaszczyzny

ruchu wokół Słońca o kąt 7^o. W takiej sytuacji jedna połowa

planety jest usytuowana bliżej powierzchni Słońca niż druga.

Na tą, która jest bliższa parcie pędu cząstek wiatru będzie

wieksze niźli na tę która jest pochylona w przeciwną stronę.

Dodatkowo jeszcze siła tego oddziaływania będzie się zmie-

niała w znacznym zakresie ponieważ orbita Merkurego jest

elipsą o dużej różnicy długości obu osi. Skutkiem tego odle-

głość  Merkurego od Słońca waha się od 46.001.272 km. do

69.817.079 km.

Dla wywołania precesji ciała wirującego potrzebne jest poja-

wienie się momentu siły ze składową prostopadłą do momen-

tu pędu ciała.

W tym przypadku moment siły, który będzie oddziaływał na

część planety znajdującej się bliżej Słońca będzie większy, ni-

źli ten, który wpływa na stronę będącą bardziej oddaloną.

Jest to wystarczający powód na to aby wprawić Merkurego

 w ruch  precesyjny.

      Odniesienie się do błędnych dowodów potwierdzających

                                     OTW.

     W internecie pojawiło się sporo błędnych opracowań pró-

bujących potwierdzić sens teorii względności. Nie potrafię

ocenić, czy pochodzą one od samego twórcy teorii, czy są je-

dynie działaniem dydaktycznym zwolenników mistrza.

Odniosę się do tego, który uzasadnia zasadę równoważności.

Prezentowane są tam trzy rakiety, poruszająca się ze stałą

prędkością, z przyśpieszeniem i w polu grawitacyjnym.

Do każdej z nich prawym oknem wpada promień światła i wy-

latuje lewym.

W przypadku pierwszej rakiety, która porusza się ruchem iner-

cyjnym tor jego jest linią prostą, nie ulega zagięciu.

W przypadku rakiety poruszającej poruszającej się z przyśpie-

szeniem tor promienia ulega zakrzywieniu w kierunku podłogi.

Podobnie sprawa wygląda z rakietą poruszającą się w polu gra-

witacyjnym.

Oczywiście zakrzywienie toru promienia świetlnego w dwóch

ostatnich przypadkach jest potwierdzeniem równoważności

grawitacji i bezwładności. Podobnie interpretuje to również

A. Einstein.

Pierwszy poważny błąd pojawia się jednak przy ustaleniu, iż

tor promienia świetlnego pierwszej rakiecie jest linią prostą.

Taki kształt posiada on jedynie dla obserwatora umieszczo-

nego poza rakietą. Dla osoby znajdującej się w jej wnętrzu

będzie on zakrzywiony w kierunku przeciwnym do kierunku

ruchu. Wynika to z faktu, iż rakieta przemieszcza się z jakąś

prędkością, a światło potrzebuje również nieco czasu na prze-

bycie odległości pomiędzy oknami. Dla obserwatora przeby-

wającego w rakiecie będzie się zdawało, iż uległo ono ugięciu.

Podobnie będzie wyglądało ugięcie światła obserwowane

przez obserwatora w rakiecie nieinercyjnej. Ulegnie ono ugię-

ciu  z tego samego powodu. Na przebycie odległości pomiędzy

oknami promień światła poświęci nieco czasu, w którym ra-

kieta również się przesunie, dlatego jego tor będzie się wy-

dawał dla obserwatora lekko zakrzywiony.

Nie można tego zjawiska odnosić do działania jakiś sił zewnę-

trznych jak choćby średniego rozkładu masy Wszechświata.

Pod drugą rakietą nie ma również jakiej równoważnej masy

grawitacyjnej.

Ugięcie promienia świetlnego w obu tych przypadkach można

opisać prostymi równaniami ruchu.

W przypadku rakiety poruszającej się w polu grawitacyjnym,

zgodnie z teorią względności, wcale nie musimy uruchamiać

jej silników, aby zaobserwować zakrzywienie toru światła.

Z ustaleń teorii jest on już ugięty. Nadanie rakiecie przyśpie-

szenia będzie jedynie skutkowało większym ugięciem dla ob-

serwatorz wewnętrznego.

Ponieważ autor tego opisu wysunął wniosek, iż fakt zakrzy-

wienia promienia światła jest wystarczającym powodem do

przyjęcia równoważności grawitacji i bezwładności, to powi-

nien do tego duetu dołączyć jeszcze ruch inercyjny.

Dosyć niepokojącą praktyką jest nieustannie przywoływany

przez uczonych i wydawców podręczników fizyki, relatywisty-

 czny przyrost masy. Odnoszę wrażenie, iż ten zabobonny zwy-

czaj  wyeliminuje dopiero koniec świata.

         Ocena skutków powstania teorii względności.

      Od momentu opublikowania OTW upłynęło już ponad 100

lat. Teoria ta nie została nigdy uznana za potwierdzoną, ani

za błędną. Jest to bardzo zaskakująca sytuacja, ponieważ

w epoce tak ogromnego postępu naukowego i technicznego

stan taki nie powinien trwać tak długo. Obserwatorzy z przy-

szłości dopatrzą się w tym zawieszeniu co najmniej popraw-

ności naukowej lub elementarnego braku odwagi pośród

uczonych. Wrogowie Kościoła Katolickiego nieustannie po-

cieszają się straszliwą cenzurą i presją Inkwizycji na uczonych

w minionych wiekach. W tych epokach, pomimo niezmiernie

małej liczby ludzi uczonych powstawały wielkopomne dzieła

i odkrycia. Dzisiaj, w krajach o ustrojach  demokratycznych,

cenzura urzędowa nie ma miejsca. Jakże potężna jest jednak

autocenzura pośród wszystkich twórców.

Skutkiem tej niewidzialnej presji jest zanik poważnych odkryć

i ogromny marazm w nauce.

Mieszkańcom naszej planety wydaje się, iż ciemnota i zabobon

jest nieodłącznie związany z religią. Nie są w stanie dostrzec,

iż jego skutki dotykają także świat nauki i postępu.

Odrzucenie prawdy mści się zawsze na tych, którzy to czynią.

           

      Rozważanie o czasie.

      Rozważanie o czasie- część druga.

      Szczególna Teoria Względności- ogromna beztroska.

      Fundamentalna teoria pola czasowego.

      Ładunek elementarny nie istnieje.

      Przekraczanie prędkości światła przez protony.

      Względność Wielkiego Wybuchu i Wielkiego Kolapsu.
      Teoria wielkiego wybuchu kosmiczną pomyłką.